دمای غیر عادی دست و پاها و پیشونیم ...سنگینی سرم ... و درد سلول به سلول تنم  من  و راهی پذیرایی میشم ...

حس خفگی دست از سرم بر نمیداره ...

نگرانم ... هوا وحشتناکه و بابا میخواد بره سر کار و فرقی نداره .. شمال یا جنوب شهر ... همه جا پر از دود و مه و الودگیه ..

دلم برای ده سالگیم ... برای پاییز های پر بارون تنگ شده ... برای زمستونا با یه خروار برف ...

حس میکنم ادمه نبودنم از ازل تا ابد ...

این حجم از میل به نبودنم در جمع ... انزوا ... علاقه به سکوت ... نمیدونم تو خانواده مون که طبیعی نیست ...

انگار

 من مال این دنیا نیستم ... انگار من مال این ادما نیستم انگار من مال خودمم نیستم ...

چرا خاکستری ... چون من ادم خوبی نیستم ... سفید نیستم ... اما سیاه هم نیستم ... دیگه دو تا کار خوب و انجام دادم دیگه :)

اما این روزا یه خاکستری تیره  ای شدم ... پر از تاریکی پر از بدی ...

چرا آبی ... آروم ... خونسرد ... رنگ دریا .. رنگ آسمون ...

سنگینی یه کوه و رو شونه هام حس میکنم ...

یه اندوه غریب توی قلبم .........

یه جور عجیبی ...

تکرار لفظ این اخرین باره ..